Όλοι έχουμε υπάρξει παιδιά…! Το πώς όμως ο καθένας από μας έχει βιώσει την παιδική του ηλικία και πώς αυτή έχει διαμορφώσει την ενήλικη ζωή του διαφέρει σε μεγάλο βαθμό. Έτσι, κάποιοι μπορεί να έχουν ζήσει σ’ ένα περιβάλλον που τους επέτρεπε την ελεύθερη έκφραση και την εκπλήρωση των βαθύτερων συναισθηματικών τους αναγκών για αγάπη, ασφάλεια κι αποδοχή (η οποία μετέπειτα συνέβαλλε ουσιαστικά στη διαμόρφωση ενός γενικότερου αισθήματος ασφάλειας κι εμπιστοσύνης στις σχέσεις) ενώ κάποιοι άλλοι ως παιδιά μπορεί να μην ένιωσαν την ενσυναίσθηση και την αποδοχή από τους γονείς τους, μπορεί να βίωσαν πόνο, τραυματικά γεγονότα ή ακόμα και στο πλαίσιο μιας «ασφυκτικής» αγάπης να μην ακούγονταν οι βαθύτερες συναισθηματικές τους ανάγκες, να βίωναν συναισθηματικούς χειρισμούς, καταπίεση & ανελευθερία.
Όλα αυτά τα αρνητικά βιώματα στη παιδική ηλικία διαμόρφωσαν ένα πληγωμένο εσωτερικό παιδί το οποίο μπορεί να εκδηλώνει τη παρουσία του στην ενήλικη ζωή μέσα από έναν αδικαιολόγητο θυμό, παράπονα, μη ανοχή στην κριτική (ακόμα κι αν είναι καλοπροαίρετη), παθητικοεπιθετική συμπεριφορά, ανασφάλειες, φοβίες, ψυχοσωματικά συμπτώματα, κρίσεις πανικού, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, δυσκολία εμπιστοσύνης στις σχέσεις κ.α
Όταν μιλάμε για εσωτερικό παιδί εννοούμε εκείνο το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας που υπάρχει έχοντας ψυχολογική υπόσταση κι όχι σωματική και περικλείει όλες τις βασικές μας επιθυμίες, ανάγκες αλλά και δημιουργικές δυνάμεις. Το εσωτερικό παιδί μπορεί ν'αναπαριστά τον αυθεντικό μας εαυτό και να περιλαμβάνει θετικές ποιότητες όπως πηγαία χαρά, αγάπη, άπειρη δημιουργικότητα, αθωότητα, πραγματική σύνδεση με τους ανθρώπους και τη φύση, διάθεση για παιχνίδι (δημιουργικό εσωτερικό παιδί) αλλά μπορεί να εμπεριέχει και όλα τα συσσωρευμένα τραύματα, τους φόβους και τον θυμό που έχουμε βιώσει (πληγωμένο εσωτερικό παιδί). Το πληγωμένο παιδί μπορεί να είναι ένα προσαρμοσμένο εσωτερικό παιδί, ένα παιδί δηλαδή που προκειμένου να επιβιώσει ψυχικά υιοθετεί από πολύ μικρή ηλικία στρατηγικές προσαρμογής διαμορφώνοντας αναγκαστικά μία πλασματική και μη αυθεντική προσωπικότητα.
Το πληγωμένο εσωτερικό παιδί αποζητά στο παρόν όλα αυτά που δεν έλαβε επαρκώς από τους γονείς του. Προσπαθεί να αναλάβει τα ηνία της ενήλικης ζωής και με όλη αυτή τη συμπεριφορά επιδιώκει να ακουστεί. Ζητάει επίμονα να ικανοποιηθούν όλες αυτές οι επιθυμίες και οι ανάγκες που έμειναν ανεκπλήρωτες. Να νιώσει ότι κάποιος το αγαπάει, ότι δεν θα το εγκαταλείψει και θα μείνει εκεί δίπλα του να του απαλύνει το πόνο, ότι θα το κάνει να νιώσει ζεστασιά κι ασφάλεια, ότι κάποιος άλλος θα πάρει αποφάσεις για εκείνο, ότι θα το προστατέψει.
Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να απαιτηθούν από καμία σχέση με επιτακτικό τρόπο. Δε μπορούμε να αναγκάσουμε κανέναν άλλο σε καμία από τις σχέσεις μας να εκπληρώσει αυτές τις παιδικές μας ανάγκες. Οι μόνοι που μπορούμε να προσφέρουμε και να επουλώσουμε τις πληγές του εσωτερικού μας παιδιού, είμαστε εμείς οι ίδιοι!
Αυτό που είναι πολύ σημαντικό λοιπόν είναι καταρχάς να αναγνωρίσουμε ότι το εσωτερικό παιδί υπάρχει! Υπάρχει, όχι απτά, αλλά ψυχικά! Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να το αναγνωρίσουμε και να το διακρίνουμε μέσα από όλες αυτές τις συναισθηματικές εκδηλώσεις, να το ακούσουμε και να προσπαθήσουμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες του χωρίς όμως να «ρίχνουμε» τον ενήλικο εαυτό μας. Να το δούμε κατάματα, να του δώσουμε χώρο και χρόνο επιτέλους να νιώσει ελεύθερο κι όταν αυτό εισπράξει τη φροντίδα και την αγάπη που έχει στερηθεί, θα ηρεμήσει. Θα γίνει χαρούμενο, θα νιώσει ασφάλεια, δε θα φοβάται, δε θα θυμώνει και δε θα νιώθει εγκατάλειψη.
Η αναγνώριση του εσωτερικού μας παιδιού και η ικανοποίηση των αναγκών του δεν είναι μια εύκολη υπόθεση! Είναι όμως μια πολύ σημαντική ψυχική διαδικασία για να φτάσουμε στη συναισθηματική ωριμότητα και να γίνουμε «κύριοι» της ζωής μας. Η ψυχοθεραπεία μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη μείωση των αρνητικών συναισθηματικών αντιδράσεων μας, των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών και των έντονων συναισθηματικών εκρήξεων μέσα από την αναγνώριση και την αποδοχή του αυθεντικού μας εαυτού. Είναι όμως ένας δρόμος που απαιτεί θάρρος αφού χρειάζεται ν’ αφήσουμε όλες μας τις συνήθεις άμυνες, ν’ αποδεχτούμε την αρνητική εικόνα που έχουμε για εμάς και να την αλλάξουμε! Και η αλλαγή είναι εφικτή αρκεί να το θελήσουμε και να προσπαθήσουμε γι’ αυτή!
